8, 4, 28

Nade mną nieskończony błękit,

A we mnie energia pozyskana z wiatru.

W cieniu okryte zielone trawy,

Muskają moją bladą skórę,

Gdy spieszę ochoczo tropem rzecznej toni.

Na ustach kręci się tylko: "ulga",

W uszach rozbrzmiewa kołysanie wody,

Nogi mi lekkie, jak nigdy wcześniej,

Serce uderza coraz wolniej.

Tutaj spotykam kres wszystkiego,

Tutaj początek spotyka mnie.

Niedostrzegalna zwykle granica

Oślepia jasnym i niebieskim światłem.

Nowe znaczenie, nowy sens,

I oczywiste zakończenie.

Marnuję czas

Przez szparę w oknie wleciał zimny wiatr,

By wprawić w drżenia nasze szkolne garby,

Zmroził ciepłą krew,  wyszeptał dwa słowa,

„Do domu”. Westchnęłam,  tłumiąc słowa pani.

Pisać – nie myśleć,  automatyzacja,

Czas mija niespiesznie. Wiercę się,

Niszczeję.  A każdy kolejny punkt na zegarze

Wyznacza poziom myśli zakurzenia.