15:08

15:08, zamykam drzwi,

I biegiem rzucam się do wyjścia

Na plecach czuję podmuch wiatru

A w moich uszach  - głośny trzask.

Udaję się znajomą trasą,

Pod okiem kobiety z naprzeciwka,

Której mętne i stare oczy

Skanują życie tutejszych ludzi

I patrzę na błękitne niebo,

Znam jego każde oblicze.

I na nierówną, chodnikową kostkę,

Do której stopy już przywykły

Na skręcie w lewo,

Obrzucam spojrzeniem jeden balkon.

Tylko na chwilę, by móc zaraz po tym

Zapomnieć do kogo on należy

I idę dalej,  do drugiego domu

I myślę sobie, że tak będzie zawsze

I myślę, że to się wkrótce skończy

Bez sensu

Pobiegłem, wzniecając w ruch pył,

Który osiadł na ruinach domów.

Obrałem kierunek:  życie,

Choć nie wiedziałem, czy chcę żyć.

Coś prowadziło mnie po wzgórzach

Kamiennych, i wzięło w kontrolę

Moje wszystkie wole.

Nie panowałem już nad niczym,

I byłem niczym wobec siły wroga:

Kawałków metalu i złej chemii.