Dom

W kłębku zieleni jawi się dom,
Drewniane ściany skrzypiące czerwienią,
Drzwi stare, okienko.
Za szybką ona,
Bije w rytmie bębniącego deszczu.

,

Odnajduję się w kobiecych zmarszczkach
W podeszwach tanich butów
I odrapanych ścianach
Jak cegła
w zniszczonym murze
Który wciąż się trzyma

Nie ma gdzie się chować

Wokół tylko za głośne
osobowości
zagarniające mackami pustkę
Żywy argument historii

I za mało kątów.

15:08

15:08, zamykam drzwi,

I biegiem rzucam się do wyjścia

Na plecach czuję podmuch wiatru

A w moich uszach  - głośny trzask.

Udaję się znajomą trasą,

Pod okiem kobiety z naprzeciwka,

Której mętne i stare oczy

Skanują życie tutejszych ludzi

I patrzę na błękitne niebo,

Znam jego każde oblicze.

I na nierówną, chodnikową kostkę,

Do której stopy już przywykły

Na skręcie w lewo,

Obrzucam spojrzeniem jeden balkon.

Tylko na chwilę, by móc zaraz po tym

Zapomnieć do kogo on należy

I idę dalej,  do drugiego domu

I myślę sobie, że tak będzie zawsze

I myślę, że to się wkrótce skończy

Bez sensu

Pobiegłem, wzniecając w ruch pył,

Który osiadł na ruinach domów.

Obrałem kierunek:  życie,

Choć nie wiedziałem, czy chcę żyć.

Coś prowadziło mnie po wzgórzach

Kamiennych, i wzięło w kontrolę

Moje wszystkie wole.

Nie panowałem już nad niczym,

I byłem niczym wobec siły wroga:

Kawałków metalu i złej chemii.

8, 4, 28

Nade mną nieskończony błękit,

A we mnie energia pozyskana z wiatru.

W cieniu okryte zielone trawy,

Muskają moją bladą skórę,

Gdy spieszę ochoczo tropem rzecznej toni.

Na ustach kręci się tylko: "ulga",

W uszach rozbrzmiewa kołysanie wody,

Nogi mi lekkie, jak nigdy wcześniej,

Serce uderza coraz wolniej.

Tutaj spotykam kres wszystkiego,

Tutaj początek spotyka mnie.

Niedostrzegalna zwykle granica

Oślepia jasnym i niebieskim światłem.

Nowe znaczenie, nowy sens,

I oczywiste zakończenie.

Marnuję czas

Przez szparę w oknie wleciał zimny wiatr,

By wprawić w drżenia nasze szkolne garby,

Zmroził ciepłą krew,  wyszeptał dwa słowa,

„Do domu”. Westchnęłam,  tłumiąc słowa pani.

Pisać – nie myśleć,  automatyzacja,

Czas mija niespiesznie. Wiercę się,

Niszczeję.  A każdy kolejny punkt na zegarze

Wyznacza poziom myśli zakurzenia.